Do tej pory pisałem o każdym koncercie, na którym z jakiegoś powodu lądowałem. Przez trochę ponad miesiąc wstecz od dziś byłem na trzech. Właśnie, żaden tekst nie powstał. O jednym wydarzeniu nie było, co pisać, a z drugim czekałem na ostatnie, bo coś czułem, że trzeba będzie je porównać.
– Aż mnie zainspirowałeś żebym u siebie podsumowanie zrobił, ale ja chyba nie potrafię tego tak poukładać.
– hahh noo to było trudne, ale wiesz, dobry dziennikarz powinien spróbować i nie gadać „boshe tyle zajebistości i nie umiem”
Ależ ja ostatnio niesamowicie narzekam. Co wpis to jakieś pretensje. Niby jestem tego świadomy, a to już podobno poważny krok naprzód. Nie ma co się oszukiwać, dziś też trochę pozrzędzę.
W przyrodzie występują dwa główne rodzaje artystów. Jedni spotkania z fanami traktują jako zło konieczne, ustawią ich w kolejce, od niechcenia na fochu podpiszą płytę, nie odzywając się ani słowem. A drudzy?
Eksperymenty, szczególnie w muzyce, bywają dobre, ale maja jedną dosyć ryzykowną wadę – mogą się nie udać.
