Nie mam drobnych

Dziś trochę o powrotach (nie, po tytule wcale nie można się tego domyślić). Tych trafionych i tych mniej. Tych, które powinny nastąpić, a nie nastąpiły. Tych, które nie powinny nastąpić, a nastąpiły. Tych, które powinny nastąpić i nastąpiły. Brniemy dalej w tym schemacie? Dam sobie już spokój.

Powrotu po dwóch tygodniach prawdziwym powrotem nazwać nie można. Pomysłów w głowie sporo, jednak nie mogę pisać, bo muszę pisać. Pracę inżynierską. Deadline się zbliża. Ale dziś już nie wytrzymuję tego oficjalnego języka. Potrzebuję lekkiej odskoczni w trochę bardziej naturalnej publikacji.

Zastanawiając się skąd się biorą pomysły na powroty w rapie pewnie w Kolumba się nie pobawię. Nagła zajawka? Może w kilku przypadkach. Głównie chyba pieniążków zaczynało brakować. A grono krzykaczy, że kiedyś byli lepsi artyści jak najbardziej to kupi.

Niestety większość nie zauważyła, że rap ewoluował i niekoniecznie może się przyjąć, że ktoś rapuje jak w ’98. Na pierwszy ogień grupa z tytułu wpisu. Owszem, chłopaki wydawali jakieś solówki, Autentyki czy inne HG, ale to jest powrót jako Molesta. Uznana marka. Co prawda wypadli całkiem nieźle, mimo że Vienio do dziś brzmi jak na Skandalu, Pelson zmienił ksywkę, ale poza tym to nadal mam wrażenie jakby miał zaraz zemdleć, a Wilku zgubił kilka zębów więcej. Nie wiem czym to jest spowodowane, ale nie słuchałem zbyt wiele ich twórczości przed płytą Nigdy nie mów nigdy. I zacząłem. To jest dopiero osiągnięcie! Zdobywać nowych fanów powrotem.

Podobnie Warszafski Deszcz. Chociaż o brak hajsu Tedego oskarżyć nie można. Albo można. Nie wiem co bym musiał mu zarzucić, żeby uznał to za oryginalne. W każdym razie totalne początki rapu w Polsce przed rokiem 2000 są dla mnie bardzo wybiórcze. Jakoś nie podchodziło mi to radosne dukanie pod bity brzmiące jak smyranie kaloryfera patykiem. WFD powrócili z Powrócifszy brzmiącym odpowiednio na te czasy, a ja zacząłem katować tę płytę.

Bardziej świeży przykład – Wyga, czyli Janek Gajdowicz z Afrontów. Rozpisywałem się już o nim TU. Teoretycznie jest to jego solo debiut. Teoretycznie, bo jak sama ksywka wskazuje z niejednego chleba piec jadł. Albo odwrotnie. Pamiętam, że Janka propsował na swoim fejsie nawet główny rozwojowicz tej sceny czyli Mes. Podkreślał jego przyspieszenia, wspominał o nielichej technice.

Przy okazji Molesty nie wspomniałem o Włodim. To jest zupełnie osobny temat. Chyba największy progres z całej grupy weteranów. Zjada młodych gościnnymi zwrotkami, przyćmiewa kolegów z Pariasu. Nic tylko czekać na kolejne solo.

Wychodzi na to, że powroty są dobre, ale pod jednym warunkiem – rozwój, ewolucja stylu, nadążanie za obecnymi trendami. Co oznacza, że z gry tak naprawdę nie można wypaść, nawet nie będąc na scenie należy śledzić to, co się na niej dzieje.

W drugim narożniku mamy tych, którym chyba naprawdę brakuje kasy i na siłę chcą coś wyciągnąć z naiwnych fanów, których oczywiście znajdą. Na szczęście nie ma ich zbyt wielu.

Zółf z Fenomena puścił ostatnio jakiś singiel zapowiadający solówkę, nie wiem czy już wyszła, czy nie. Po tym co usłyszałem nawet nie czekam. A Fenomenem się jarałem. Może bardziej Ekonomem, który swoją drogą ostatnie kilka zwrotek puścił na wysokim poziomie (m.in. u Flinta i na mixtape Prosto Dja Kebsa).

Inną postacią jest Borixon, który wciąż brzmi jak na pierwszych płytach WYP3. Sory, ale czas nie stoi w miejscu. Będąc już przy tej formacji nie sposób nie wspomnieć o Wojtasie, który uczestniczył w projekcie zwanym Hurragun specjalnie wzorowanym na oldskulowy styl przy zachowaniu aktualnej zajawki. Czwórka ich puszczała, a ja na początku zacząłem sprawdzać podłączenie anteny. I trzeba przyznać, że nawiązanie im się udało, jednak wspomniany weteran wypada zdecydowanie najsłabiej. A oprócz Wojtasa jest w to zaangażowany Sensi, który miał genialny grime’owy album Viape, zdecydowanie wolałem go w takiej stylistyce.

Jest też inny sposób na wygrubaszenie portfela. Przyznam, że mi on bardzo odpowiada. Po co nagrywać coś nowego jak można puścić po kilku latach reedycję płyty, o którą upominają się miliony? O tym, że sprzedaje się coraz więcej płyt i dlaczego pisałem już TU. W mojej kolekcji przekraczającej spokojnie sto pozycji wciąż brakuje wielu klasyków. Na szczęście artyści są na tyle wspaniałomyślni, że pozwalają mi ją co jakiś czas uzupełniać. Alkopoligamia Mesa, Muzyka klasyczna Pezeta i Noona czy bardziej na czasie Światła miasta Grammatika może i różnią się od oryginalnych wydań, ale i tak miło je widzieć na półce. HST trochę chyba przesadził puszczając po 10 latach klip. No ale co kto lubi.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia poruszona we wstępie. Pozwolę sobie ją zawrzeć w jednym zdaniu – Gdzie jest Eis?

Opublikowano w dniu niedziela, 15/kw./2012 at 01:27 w Tracklista | RSS dla komentarzy| Zostaw komentarz