Prawda leży pośrodku to jedno z tych powiedzeń, które zwykle oznaczają, że wypowiadający idzie na łatwiznę, zamiast się jakoś ustosunkować do zadanego tematu. Jeden z tych wytrychów pozwalających uciec od odpowiedzialności wyrażenia swojej opinii, która może się ogółowi nie spodobać. Nie lubię go.
Mając 11 letniego brata doskonale znam uczucie towarzyszące wywołaniu uśmiechu na twarzy dziecka, chociażby za sprawą takich drobnych rzeczy jak niespodziewane wręczenie paczki kart z piłkarzami, które zbiera. Jest coś jeszcze fajniejszego. Gdy tym dzieckiem jestem ja sam 10 lat temu.
Przedwczoraj zacząłem sprzątać w pokoju. Sam z siebie. Nikt mi nie kazał. Nie wiem czy mam dorabiać temu jakąś ideologię w stylu odcinania się od pewnego etapu w swoim życiu. W każdym razie wyniosłem pięć worków ze śmieciami.
Czytam ostatnio mnóstwo blogów. Muzycznych, poglądowych, komiksowych. Nawet na modowe zdarza mi się zajrzeć, gdy jakaś niewiasta na fejsbukowej tablicy swoją aktywnością uruchomi tamtejsze algorytmy informujące mnie o tym co lubią/komentują znajomi. No dobra, wchodzę tam tylko dlatego, że niektóre modowe blogerki są całkiem hot. Inspiracją do dzisiejszego wpisu była na szczęście notka o innej tematyce.
